پر پرواز
پر مرغان سفیدیست
که می ترسند از روز خدا
که شکاری نشوند
و به راهی نروند
و گناهی نکشند
می ترسند از چون من و تو
که گرفتیم از آنها
شوق را
شوق ماندن
شوق مهر مادری را
شوق پرواز
شوق لبخند و سنا را
تا برفت از بام خانه
تیرکی او را نشانه
چون مرا فریاد بود
من زدم ، من زدم
چون گل زیبا نشان را
فکر کن
من تو را آن گونه هستی
چون گل زیبا نشان پر پر کنم

دفتر سیاه و سفید

برگرفته از : pournafisi.blog.ir